ร่องรอยของใจ

๒๔ มกราคม ๒๕๕๓

เราก็ยังครุ่นคิดอยู่ในเรื่องเดิม เรื่องของการยุติ
ใจนี้มีความหวาดหวั่นซ่อนอยู่และหนุน มันแบ่งออกเป็นสองภาค ซึ่งแต่ละภาคต่างก็มีเหตุและผล
เรานั้นช่างไม่ชอบเจ้าสองภาคที่มาถกกันนี่เลย เราจึงได้แต่ปล่อยเวลาให้ลอยไปดั่งสายน้ำไหล

เรียนไปทำไม ทำไมเราหยุดเรียนไมได้ คือ คำถามที่ก้องอยู่ในใจเสมอมาและตลอดเวลา
ทำไมเราตัดสินใจละวางละทิ้งออกไปจากใจไม่ได้ ทำให้นึกถึงเมื่อสี่ห้าปีก่อนที่ล้มเลิกการแต่งงาน
เป็นความพยายามมาหลายปีมากกว่าจะหลุดออกจากแรงดึงดูุดนี้ได้ก็แทบตายไม่เข็ดหลาบ

นี่ก็มาเรื่องโลกธรรมแปด อันเป็นเรื่อง...ชื่อเสียงและการศึกษา
อยากจะละอยากวาง ก็ทำไม่ได้
อ้อ...นึกออกแล้ว เจ้าความ "อยาก" นี่เองที่ครอบงำเราอยู่...
เราอยากนั่นเอง...แต่เราก็ปล่อยให้มันไหลเลื่อยมาเรื่อยอย่างที่ไม่ลงมือทำอะไร
เพราะอยากปล่อยให้ไปตาม "ใจ" อยาก...

ทุกวันนี้ เราต่อกรแต่กับความอยากและความไม่อยาก
แล้วก็ถูกครอบงำอีกครั้งจาก ความหลง...
หลงไปในความอยากและความไม่อยาก...วนเวียนอยู่อย่างนี้แหละ

ใจนั่นน่ะก็ชอบลอง...ลองอยู่นั่นแหละ
ลองแล้วก็ไม่ก้าวเดิน...
เรานั้นไม่ควรจะลองแล้ว ควรจะก้าวเดินผ่านไปได้แล้ว
จะลองไปถึงไหนกันเนี๊ยะ...รู้เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ
รู้เห็นใจของตนเองแล้วไม่ใช่เหรอ...มันน่าเบื่อหน่ายมากไม่ใช่เหรอ
เราแก้ไขไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ...
จงก้าวเดินผ่านมันไปเถอะ