ร่องรอยของใจ

๒๔ มกราคม ๒๕๕๓

เราก็ยังครุ่นคิดอยู่ในเรื่องเดิม เรื่องของการยุติ
ใจนี้มีความหวาดหวั่นซ่อนอยู่และหนุน มันแบ่งออกเป็นสองภาค ซึ่งแต่ละภาคต่างก็มีเหตุและผล
เรานั้นช่างไม่ชอบเจ้าสองภาคที่มาถกกันนี่เลย เราจึงได้แต่ปล่อยเวลาให้ลอยไปดั่งสายน้ำไหล

เรียนไปทำไม ทำไมเราหยุดเรียนไมได้ คือ คำถามที่ก้องอยู่ในใจเสมอมาและตลอดเวลา
ทำไมเราตัดสินใจละวางละทิ้งออกไปจากใจไม่ได้ ทำให้นึกถึงเมื่อสี่ห้าปีก่อนที่ล้มเลิกการแต่งงาน
เป็นความพยายามมาหลายปีมากกว่าจะหลุดออกจากแรงดึงดูุดนี้ได้ก็แทบตายไม่เข็ดหลาบ

นี่ก็มาเรื่องโลกธรรมแปด อันเป็นเรื่อง...ชื่อเสียงและการศึกษา
อยากจะละอยากวาง ก็ทำไม่ได้
อ้อ...นึกออกแล้ว เจ้าความ "อยาก" นี่เองที่ครอบงำเราอยู่...
เราอยากนั่นเอง...แต่เราก็ปล่อยให้มันไหลเลื่อยมาเรื่อยอย่างที่ไม่ลงมือทำอะไร
เพราะอยากปล่อยให้ไปตาม "ใจ" อยาก...

ทุกวันนี้ เราต่อกรแต่กับความอยากและความไม่อยาก
แล้วก็ถูกครอบงำอีกครั้งจาก ความหลง...
หลงไปในความอยากและความไม่อยาก...วนเวียนอยู่อย่างนี้แหละ

ใจนั่นน่ะก็ชอบลอง...ลองอยู่นั่นแหละ
ลองแล้วก็ไม่ก้าวเดิน...
เรานั้นไม่ควรจะลองแล้ว ควรจะก้าวเดินผ่านไปได้แล้ว
จะลองไปถึงไหนกันเนี๊ยะ...รู้เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ
รู้เห็นใจของตนเองแล้วไม่ใช่เหรอ...มันน่าเบื่อหน่ายมากไม่ใช่เหรอ
เราแก้ไขไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ...
จงก้าวเดินผ่านมันไปเถอะ

ร่นถอยหรือก้าวเดิน

ตอนนี้...ข้าพเจ้าสับสนและใคร่ครวญ
จะร่นถอยหรือก้าวเดิน...

การร่นถอยกลับไปสู่...ความหนาวเหน็บ
และโดดเดี่ยว แต่หาญกล้าต่อการก้าวเดิน

บทเรียนรู้...เรียนรู้แล้วว่าเรานั้นไม่ถนัดนักที่จะนำพาตนเองไปเช่นนี้
หยุดและพัก...และก้าวเดิน
ไปตามความมุ่งมั่น...ของเธอต่อไปนั้นดีหรือไม่
ฤา...ก้าวเดินไปตามลำพังด้วยความอบอุ่นในใจ...

โลก

โลก...ในสมณะ
และโลก...นอกสมณะ...
ก็ไม่ได้แตกต่างกัน...เพราะต่างยังคงเป็น "โลก" แห่งการเรียนรู้

อันเป็นการเรียนรู้และก้าวเดิน...เพื่อละวาง
โอกาส...ทำให้เราได้เรียนรู้...
โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้...

สำคัญ...ที่ว่า
เราดำรงอยู่ใน "โลก" และทำประโยชน์ต่อโลกนี้มากน้อยเพียงไร
เท่านั้นเอง...

ใจ

เป็นเรื่องที่...ไม่ควรจะทึ่งหรือนิ่งเฉย
แต่ "ใจ" นี้ก็ได้ปรากฏให้เห็นว่า ช่างหมุนเร็วกว่าเดิมยิ่ง
...
ใจที่หมุนเร็ว...ปรากฏมาจากที่ "ใจ" นี้เกิดเป็นความเข้าใจ
อันเป็นความเข้าใจ ต่อ "ความ" ที่ปรากฏ...

จึงเข้าสู่ "ใจ" ที่นิ่งเย็นมากขึ้น